De heer Prins: “Vrijwel mijn hele leven heb ik in Kiel-Windeweer een agrarisch bedrijf gehad met akkerbouw, legkippen en mestkuikens. Daar heb ik veel plezier aan beleefd. In de jaren 90 was er sprake van grondoverschot, dat is nu niet meer voor te stellen. De Tweede Kamer kwam met een regeling om in plaats van braakliggend terrein – waar je feitelijk niets mee mocht doen – gronden te benutten voor bosbouw. Met subsidie. Dat zag ik wel zitten, ook omdat mijn percelen door de herinrichting nog slechter werden verkaveld. In totaal heb ik bijna 38 ha bos aan laten planten: populieren en op de hoger gelegen grond sparren. Toen ik ouder werd en stap voor stap stopte, wist ik dat het bos nog een aantal jaren moest staan. Dat vond ik ook helemaal geen probleem. Ik heb altijd voor ogen gehad dat ik het bos zelf zou laten rooien. Daarna zou ik wel zien of ik het ging verhuren of verkopen. Maar in 2014 kwam HuitingSchoon op mijn pad.”
 
Uitdaging
“Erwin Huiting vroeg of hij de bosgrond voor me mocht verkopen. Natuurlijk heb ik nee gezegd. Geen boer die dit land voor een goede prijs wil kopen, dacht ik, want elke agrariër wil direct met land kunnen werken. Maar HuitingSchoon hield vol. Zij hadden ervaring met de verkoop van bospercelen die nog niet waren gerooid en waren ervan overtuigd dat het zou lukken. Ik houd wel van een beetje uitdaging, dus ik heb gedacht: laat het ze maar proberen. Maar het betekende wel dat ik strak vasthield aan de prijs. Het was dit bedrag of helemaal niet. Het verbaasde me dat er vanaf het begin veel belangstelling voor was. Al begreep ik van HuitingSchoon dat maar weinig boeren echt wisten wat ze ermee konden. Bij de familie Wigchering was dat anders. Zij hadden zich er duidelijk in verdiept.”
 
Duidelijk verhaal
Frans Wigchering: “De bosgrond van de familie Prins ligt direct aan onze percelen. Al eerder had ik Prins gebeld met de vraag of hij na de kap aan ons wilde denken bij verhuur of verkoop. Maar toen Erwin Huiting mij benaderde voor verkoop vóór het rooien, moesten mijn vader en ik daar wel even aan wennen. Het populierenbos kon al snel worden gerooid, maar wat levert dat op? De sparren moeten nog twee jaar staan. Wat kun je met grond die zo lang in ruste is geweest? Kun je er na twee jaar alweer aardappels op verbouwen? Erwin Huiting kwam met een heel duidelijk en goed onderbouwd verhaal. Prins had zelf ook alle documentatie bewaard. Daardoor konden we snel schakelen. Dat Prins niet flexibel was in de prijs, was ook even wennen maar uiteindelijk vond ik het mooi. Ik denk vooral in oplossingen. Als het land goed bij je past en je ziet kansen voor de onderneming, dan ga je ervoor. Dat HuitingSchoon door goede contacten met RVO precies wist hoe we de subsidie gemakkelijk konden overschrijven, gaf ook een vertrouwd gevoel.”
 
Met plezier ondernemen
De heer Prins: ”Ik wist dat de familie Wigchering belangstelling zou hebben. We zijn immers al heel lang buren. Dus ik gaf de makelaar de opdracht om met hen in gesprek te blijven. Dat heeft Erwin Huiting goed gedaan. Nu is alles dan verkocht, volledig op mijn voorwaarden. Dan laat je wel tweehonderd jaar familiehistorie achter. Maar als je kinderen geen interesse hebben, gaat het een keer weg. Het doet me goed dat het in goede handen is bij Wigchering. Dat zijn ondernemers, die mooie producten verbouwen.” Frans Wigchering: “Mijn opa zei altijd: ‘Buurman’s land is maar één keer te koop. Maar denk erom, je houdt ook altijd een buurman over.’ Ik geniet er 0ntzettend van dit bedrijf verder te ontwikkelen. Ik mag ’s zomers graag door onze gewassen lopen en zal dat straks ook doen door het voormalige populierenbos. Daarop gaat een buurman de komende twee jaar maïs verbouwen. Het derde jaar hopen we er zelf aardappels te kunnen poten. Als ik Prins mag geloven, zullen dat hele beste worden. Dat wachten we met veel plezier af.”